اعتبارسنجی ابعاد شکل‌دهنده مسئولیت‌پذیری اجتماعی ترویج کشاورزی از دیدگاه کارشناسان ترویج استان تهران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانش‌آموخته دکتری ترویج کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.

2 استادیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده اقتصاد و توسعه کشاورزی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

3 استادیار مؤسسه آموزش و ترویج کشاورزی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، تهران، ایران.

چکیده

توجه به موضوع مسئولیت اجتماعی توسط سازمان‌ها یکی از عوامل مؤثر در زمینه‌سازی برای ارتقای کیفیت خدمات و توسعه منابع انسانی است و می‌تواند مبنایی برای ارزیابی عملکرد سازمانی قرار گیرد. در این رابطه هدف اصلی این تحقیق توصیفی-همبستگی بررسی و اعتبارسنجی مؤلفه‌های تشکیل‌دهنده مسئولیت‌پذیری اجتماعی از دیدگاه کارشناسان بود. جامعه آماری این تحقیق 250 نفر از کارشناسان میدانی ترویج کشاورزی جهاد کشاورزی استان تهران بودند که با توجه به فرمول کوکران، تعداد 135 نفر از آنان از طریق روش نمونه‌گیری طبقه‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه استفاده گردید. برای تعیین روایی پرسشنامه از روایی صوری و تشخیصی به روش تعیین شاخص میانگین واریانس استخراج‌شده استفاده شد. جهت تعیین پایایی ابزار تحقیق نیز از روش پایایی ترکیبی استفاده شد که مقادیر آن برای بخش‌های اصلی پرسشنامه در سطح مناسب (در دامنه بین 0/85 تا 0/93) قرار داشت. نظر به آنکه خروجی اصلی مورد انتظار تحقیق ارائه یک مقیاس استاندارد برای سنجش سطح مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان ترویج کشاورزی بود، نتایج معطوف به این موضوع بررسی و نتایج نشان داد که پرسشنامه مورد استفاده جهت اندازه‌گیری و تفکیک ابعاد مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان ترویج دارای اعتبار لازم بوده و بعد از پالایش گویه‌های آن و تطبیق با فرهنگ‌سازمانی کشور از توانایی قابل قبولی برای تفکیک سطوح مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان برخوردار است. نظر به اهمیت سنجش مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان در ارزیابی عملکرد فعالیت‌های ترویجی و همچنین شکل‌گیری مبنایی برای توسعه فعالیت‌های ترویجی، پیشنهادهایی در جهت ارتقای مسئولیت‌پذیری سازمان ترویج ارائه‌شده است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Cross-validation of Social Responsibility Components from Perspective of Tehran Province Agricultural Extension Field Staff

نویسندگان [English]

  • S Bathaiy 1
  • A Alambeigi 2
  • J Ghasemi 3
1 Ph.D. Agricultural Extension, Faculty of Agriculture,Tarbiat Modares University, Tehran, Iran.
2 Assistant Professor, Department of Agricultural Extension & Education, Faculty of Agricultural Economics and Development, University of Tehran, Karaj, Iran.
3 Assistant Professor, Agricultural Education and Extension Institute, Agricultural Research, Education and Extension Organization, Tehran, Iran.
چکیده [English]

Consideration of social responsibility by organizations is one of the factors influencing the quality of services and development of human resources and can be based on organizational performance assessment. In this regard, the main objective of this descriptive-correlational research was the investigation and cross -validation of social responsibility components from the perspectives of agricultural extension field staff. The statistical population was composed of 250 agricultural extension field staff in Tehran province. According to the Cochran formula, 135 of them were selected through quota sampling method. Data was collected with a questionnaire which its face and discriminant validity was at a satisfactory level. Questionnaire reliability was confirmed by composite reliability index (ranged from 0.85 to 0.93). Accordingly, the main expected current research contribution was to provide a standard scale for measuring the level of social responsibility of the agricultural extension organization. The results showed that the questionnaire used to measure and distinguish the dimensions of social responsibility of the Agricultural Extension Organization is of acceptable validity and after refining its items and adapting it to the organizational culture of the country, it has an plausible ability to distinguish the levels of social responsibility of the organization. Considering the importance of measuring the social responsibility of the organization in assessing the performance of agricultural extension activities, as well as the formation of the basis for the development of extension activities, some practical suggestions have been forwarded.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Corporate social responsibility
  • Agricultural extension
  • Development of extension activities
  • Performance evaluation of agricultural extension

مراجع

آمار جهاد کشاورزی استان تهران (1395). سازمان جهاد کشاورزی استان تهران، چاپ ‌نشده.
احمدی، ک.، الوانی، م.، معمار زاده تهران، غ. (1390). سیر تکوینی پاسخگویی اجتماعی سازمانی و ارائه مدلی برای بسط مفهومی آن در سازمان‌های دولتی. فصلنامه مدیریت صنعتی دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی سنندج، جلد 6، شماره1، صص 116-97.
بدر، م. (1390). بررسی رابطه میزان رعایت مسئولیت اجتماعی و عملکرد شرکت‌های پیمانکاردر صنعت تجهیزات هیدرومکانیکال سد. پایان‌نامه کارشناسی ارشد، مدیریت اجرایی، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران.
خداوردیان، م. ر.، فلسفی، پ.، رحمانی، ص. ا.، جنگچی کاشانی، س. (1399). بررسی نقش ترویج کشاورزی در نظام برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری وزارت جهاد کشاورزی. مجله علوم ترویج و آموزش کشاورزی ایران، جلد 17، ویژه نامه، صص 75-61.
درگاهی، ح.، معمایی، ه. (1399). مطالعه ارتباط رهبری اخلاقی مدیران با مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان و اعتماد سازمانی کارکنان در آزمایشگاه‌های بالینی بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران. نشریه آزمایشگاه و تشخیص، جلد 12، شماره 47، صص 61-48.
رؤیایی، ر. ع.، مهردوست، ح. (1388). بررسی نقش مدیران فرهنگی در ارتقاء مسئولیت اجتماعی (بررسی موردی: مدیران تک پست صدا و سیما). پژوهش‌نامه علوم اجتماعی، جلد 3، شماره 3، صص 59-43.
شافعی، ر.، احمدی، ک. (1392). مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمانی (مفاهیم، نظریه‌ها، الگوها و کاربردها). تهران: انتشارات سمت.
صنایعی، ع.، صفری، ع.، علیزاده، س. (1387). بررسی تأثیر مسئولیت‌پذیری اجتماعی شرکت بر حفظ محیط‌زیست. اولین کنفراس بین‌المللی جایگاه ایمنی صنعتی، بهداشت حرفه‌ای و محیط‌زیست در سازمان‌ها، اصفهان. قابل دسترسی در آدرس اینترنتی: <https://civilica.com/doc/43061>
کریمی‌گوغری، ح.، رضایی‌مقدم، ک.، زمانی، غ. م، حیاتی، د.، رضایی، ع. (1396). واکاوی شبکه نهادی ترویج و آموزش کشاورزی استان کرمان: کاربرد تحلیل شبکه اجتماعی. مجله علوم ترویج و آموزش کشاورزی ایران، جلد 13، شماره 2، صص 151-131.
کیان‌مهر، ن.، حیاتی، د. (1395). ضرورت و اعتبار مدل ترویج کشاورزی حامی فقرا از دیدگاه کارکنان ترویج کشاورزی استان فارس. مجله علوم ترویج و آموزش کشاورزی ایران، جلد 12، شماره 2، 264-249.
میرزایی، ر.، صدیقی، ح.، فلسفی، پ. (1386). ارزیابی نظام ترویج کشاورزی ایران. مجله علوم ترویج و آموزش کشاورزی ایران، جلد3، شماره 2، صص 67-57.
 
Abd Rahim, R., Jalaludin, F. W., and Tajuddin, K. (2011). The importance of corporate social responsibility on consumer behaviour in Malaysia. Asian academy of Management Journal, 16(1),119-139.
Ali, H. Y., Asrar‐ul‐Haq, M., Amin, S., Noor, S., Haris‐ul‐Mahasbi, M., and Aslam, M. K. (2020). Corporate social responsibility and employee performance: The mediating role of employee engagement in the manufacturing sector of Pakistan. Corporate Social Responsibility and Environmental Management, 27(6), 2908-2919.
Bai, X., and Chang, J. (2015). Corporate social responsibility and firm performance: The mediating role of marketing competence and the moderating role of market environment. Asia Pacific Journal of Management, 32(2), 505-530.
Campbell, J. L. (2007). Why would corporations behave in socially responsible ways? An institutional theory of corporate social responsibility. Academy of management Review, 32(3), 946-967.
Choi, Y., and Yu, Y. (2014). The influence of perceived corporate sustainability practices on employees and organizational performance. Sustainability, 6(1), 348-364.
Dhanesh, G. S. (2014). CSR as organization–employee relationship management strategy: A case study of socially responsible information technology companies in India. Management Communication Quarterly, 28(1), 130-149.
Ehsan, S., Nazir, M. S., Nurunnabi, M., Raza Khan, Q., Tahir, S., and Ahmed, I. (2018). A multimethod approach to assess and measure corporate social responsibility disclosure and practices in a developing economy. Sustainability, 10(8), 2955.
Eshra, N., and Beshir, N. (2017). Impact of corporate social responsibility on consumer buying behavior in Egypt. World Review of Business Research, 7(1), 32-44.
Gallardo-Vázquez, D., and Sanchez-Hernandez, M. I. (2014). Measuring corporate social responsibility for competitive success at a regional level. Journal of Cleaner Production, 72, 14-22.
Ibrahim, N. A. F. (2017). The relationship between corporate social responsibility and employer attractiveness in Egypt: The moderating effect of the individual’s income. Contemporary Management Research, 13(2), 51-63.
Jamali, D. (2008). A stakeholder approach to corporate social responsibility: A fresh perspective into theory and practice. Journal of Business Ethics, 82(1), 213-231.
Khosravi, A. (2019). Sustainable development in light of selecting the higher criterion of social responsibility from experts' point of view. Environmental Education and Sustainable Development, 7(2), 77-90.
Lu, J., Ren, L., Yao, S., Qiao, J., Mikalauskiene, A., and Streimikis, J. (2020). Exploring the relationship between corporate social responsibility and firm competitiveness. Economic Research-Ekonomska Istraživanja, 33(1), 1621-1646.
Lu, J., Ren, L., Yao, S., Qiao, J., Strielkowski, W., and Streimikis, J. (2019). Comparative review of corporate social responsibility of energy utilities and sustainable energy development trends in the Baltic States. Energies, 12(18), 3417.
Mishra, S., and Suar, D. (2010). Does corporate social responsibility influence firm performance of Indian companies?. Journal of business ethics, 95(4), 571-601.
Mohamad, Z. Z., Khor, R. S., Ng, K. S., Ong, J. F., Poh, S. H., and Tang, K. K. (2013). Value added of corporate social responsibility on organisational commitment: An employee’s perception. International Journal of Accounting and Business Management, 1(1), 92-98.
Nejati, M., and Ghasemi, S. (2012). Corporate social responsibility in Iran from the perspective of employees. Social Responsibility Journal, 8(4), 578-588.
Nik, N. R., and Rashid, A. (2012). The implementation of corporate social responsibility (CSR) programs and its impact on employee organizational citizenship behavior. International Journal of Business and Commerce, 2(1), 67-75.
Nochai, R., and Nochai, T. (2014). The effect of dimensions of corporate social responsibility on consumers’ buying behavior in Thailand: A case study in Bangkok. In International Conference on Economics, Social Sciences and Languages (ICESL’14), May 24th Istanbul, Turkey.
Rettab, B., Brik, A. B., and Mellahi, K. (2009). A study of management perceptions of the impact of corporate social responsibility on organisational performance in emerging economies: The case of Dubai. Journal of Business Ethics, 89(3), 371-390.
Santa Cruz, F. G., Alcívar, I. L., Mero, N. M., and Hidalgo-Fernández, A. (2020). Analysis of the dimensions of corporate social responsibility: study applied to co-operativism in Ecuador. Social Indicators Research, 148(2), 517-534.
Smirnova, Y. (2012). Perceptions of corporate social responsibility in Kazakhstan. Social Responsibility Journal, 8(3), 404-417.
Subramanian, K. R. (2018). The connection between your employees and customers. Journal of Advance Research in Business Management and Accounting, 4(8), 1-14.
Suganthi, L. (2019). Examining the relationship between corporate social responsibility, performance, employees’ pro-environmental behavior at work with green practices as mediator. Journal of Cleaner Production, 232, 739-750.
Turker, D. (2009). Measuring corporate social responsibility: A scale development study. Journal of Business Ethics, 85(4), 411-427.
علوم ترویج و آموزش کشاورزی ایران
دوره 18، شماره 1
شهریور 1401
صفحه 129-142

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار